Gespannen kaak, onrustige blik, tijd voor een ijsbreker

Het is half acht in de ochtend als ik door de gang loop op weg naar mijn OK om alles klaar te maken voor de eerste patiënt van die dag. Nadat ik alle apparatuur heb gecheckt en de medicatie klaarligt, ga ik nog snel even naar de koffiekamer voor een lekker bakje koffie uit het Barista-apparaat om de dag goed te starten.

Mijn eerste patiënt vandaag is een man van in de dertig, hij komt voor een galblaasoperatie. Op de holding begroet ik hem vriendelijk en begin rustig aan de gebruikelijke controles. Hij zegt weinig, maar zijn lichaamstaal verraadt genoeg. Gespannen kaak, onrustige blik. Dat zie ik vaker, en dat is precies het moment waarop ik probeer het ijs te breken.

“Zeg meneer, komt u uit de buurt? Of bent u speciaal voor de goede reviews naar het Antonius gekomen?” Hij kijkt me even verbaasd aan en begint dan te lachen. “Nee hoor, het is gewoon lekker dichtbij. Dus dan maar het Antonius.” “Ah, dus straks gewoon weer op de fiets naar huis?” grap ik terug. En zo ontspant hij zichtbaar. We kletsen verder over van alles en nog wat terwijl we richting de OK lopen. Even weg van de spanning van zo’n ziekenhuisdag.

Op de operatiekamer controleren we met het hele team alle gegevens nog een keer. Alles klopt. Zodra de patiënt onder narcose is gebracht, staat voor hem de tijd even stil. Iedereen weet wat-ie moet doen. De operatie zelf verloopt soepel, en niet veel later ligt de patiënt alweer wakker in zijn bed. “Wat heb ik heerlijk geslapen,” zegt hij. “Ik was zó gespannen. Maar jullie waren allemaal zo aardig en relaxed.”

In mijn werk is het contact met patiënten kort, maar intens. Wat voor mij een werkdag is, kan voor hen een levensveranderende ervaring zijn. En als ik daar met een goed gesprek, een grap, of gewoon mijn aanwezigheid iets aan kan bijdragen, dan is mijn dag geslaagd.

Wil jij ook ontdekken hoe het is om deel uit te maken van het OK- en Anesthesieteam van St. Antonius? Bekijk jouw mogelijkheden.