.png)
5 maart 2024
Mijn eerste rethor. Ik sta toevallig op de gang en familie van een patiënt haalt mij erbij. Vanuit de deuropening kijk ik hem één seconde met grote ogen aan en dan weet ik dit is ‘foute boel’. De adrenaline giert door mijn lichaam. Ik ren naar de patiënt (gelukkig vlogen m’n klompen niet uit), druk op de noodbel en samen met een aanwezige arts leggen we de patiënt direct op bed. Ik controleer zijn ademhaling: agonale ademhaling. Een collega haalt de AED en maskerballon en belt het reanimatiesein en de arts. Ik start de BLS op en wil het bovenste knoopje van z’n overhemd losmaken. Nee, dit duurt te lang, denk ik en ik trek zijn hele overhemd kapot. Jammer maar een nieuw overhemd kan je kopen, een nieuw leven niet, denk ik op dat moment.
Er wordt een echo gemaakt: tamponade, waarna de arts besluit tot een rethoracotomie op zaal. Elke dienst coördineert een verpleegkundige dit proces. Meerdere disciplines zijn aanwezig. Het is druk in de kamer, maar wel onder controle. Mijn collega wordt aangewezen als steriele verpleegkundige die assisteert bij de rethor. Mijn taak van BLS zit erop, maar ik blijf in de kamer en observeer. Met bewondering zie ik hoe de coördinerend verpleegkundige kalm en beheerst blijft te midden van de hectiek die een rethor met zich meebrengt. Ik heb haar later gecomplimenteerd hiervoor. Uiteindelijk is de OK gereed en wordt de patiënt naar de OK gebracht.
Na afloop hebben we een evaluatie met alle betrokken collega’s. Nog steeds zit ik vol adrenaline en ik ben me nog niet helemaal bewust van wat er zojuist is gebeurd. Vanaf de eerste persoon die de BLS startte, ik dus, tot aan de laatste die binnenkwam wordt er per persoon uitgevraagd hoe diegene het heeft ervaren. Er is ruimte voor transparantie en emoties. Er wordt oprecht geluisterd. Er worden complimenten gegeven over de BLS en over de rust op de kamer in een altijd hectische situatie. Vanbinnen maak ik een sprongetje in de lucht. Zij weten niet dat het mijn eerste BLS en rethor is en er worden allemaal complimenten gegeven. Het sprongetje voelt wel dubbel, want ik ben blij dat ik goed heb gehandeld, maar de situatie van de patiënt is treurig en heeft altijd een grote impact.
Het teamhoofd heeft 1-op-1 gesprekken met de betrokkenen, luistert aandachtig en kijkt wat iemand nodig heeft. Vervolgens hebben we nogmaals een evaluatie met alleen de afdeling. Er wordt gehuild, geknuffeld, complimenten gemaakt en we spreken onze dankbaarheid uit naar elkaar. Prachtig dat ik deel uit maak van zo’n mooi team.
.png)
Auteur: Jayden
