.png)
Voor de liefde naar Nederland
In Irak heb ik de opleiding Voeding & Gezondheid gevolgd. Kort na mijn studie ontmoette ik mijn man, die al sinds zijn vijfde in Nederland woont. Vier en een half jaar geleden ben ik voor hem naar Nederland gekomen. Eerst deed ik de inburgeringscursus en daarna wilde ik graag in het ziekenhuis werken.
Mijn man is apothekersassistent en was erg enthousiast over zijn werk. Hij zei: “Dat past ook bij jou.” Ik liep een dag in het Antonius mee, vond vooral de collega’s heel leuk, en besloot te solliciteren. Op woensdag stuurde ik mijn brief, ik werd uitgenodigd voor een sollicicatie op vrijdag en de maandag daarna begon ik al. Ik vond het heel bijzonder dat ik binnen enkele dagen een baan had. Mijn eerste werkdag was één van de mooiste dagen van mijn leven, zo welkom voelde ik mij.
Van omloop naar diensten draaien
Ik begon in de klinische apotheek met medicijnen klaarzetten en als omloop. Op deze afdeling worden medicijnen klaargemaakt voor de patiënten die zijn opgenomen. In vier maanden werd ik ingewerkt als farmaceutisch medewerker. Dat was best pittig, want ik was ook zwanger van ons eerste kindje. Ik volgende verschillende cursussen en werd na het inwerken werd ik door de apotheker getoetst. Toch hielp de studie die ik in Irak had gedaan wel. Ik had daardoor al geleerd over medicijnen en het menselijk lichaam.
Inmiddels mag ik ook diensten draaien. Dat betekent dat ik ’s avonds of in het weekend naar het ziekenhuis moet komen om medicijnen te bereiden. Dat geeft veel verantwoordelijkheid, maar ook een goed gevoel dat ik dit nu aankan. Als ik twijfel, kan ik altijd bellen. Gelukkig kan mijn man dan thuis voor ons zoontje zorgen.
Thuis in de apotheek
Het is erg gezellig met collega’s én met de robot die ons veel werk uit handen neemt. Daardoor heb ik ook tijd voor andere dingen, zoals het lezen van nieuwe protocollen terwijl de robot aan het werk is.
Mijn collega’s helpen me ook met de Nederlandse cultuur. Ik wist bijvoorbeeld niet dat je beschuit met muisjes meebrengt na een geboorte. Ze verrasten mij met cadeautjes en kaartjes toen mijn zoontje werd geboren. En ik leer hen weer iets over Irak en deel regelmatig lekkernijen. Omdat in ons team veel culturen vertegenwoordigd zijn, voelt niemand zich ‘anders’. We leren van elkaar en doen ook samen leuke dingen, zoals een dagje naar de Efteling.
Ik werk nu drie vaste dagen per week, afwisselend in Utrecht en Nieuwegein. In Nieuwegein is het vaak drukker door de spoedaanvragen, maar juist dat maakt mijn werk afwisselend en uitdagend. Het begin was best moeilijk, maar nu voel ik me echt thuis in het St. Antonius. Vooral door mijn collega’s. Mijn man werkt als zzp’er en reist het hele land door, maar dat past niet bij mij. Ik haal juist veel energie uit het samenwerken en het hebben van vaste collega’s om me heen.
Taalles onder werktijd
Sinds kort volg ik Nederlandse les via het Antonius. In de nieuwsbrief stond dat er plekken waren voor taallessen en gelukkig kon ik instromen. Ik heb het hoogste niveau gekregen: anderhalf uur per week, onder werktijd. Dat duurt drie maanden. Ik hoef niets te betalen en leer ontzettend veel. Natuurlijk heb ik ook huiswerk, maar dat helpt juist. Doordat ik op mijn werk veel moet lezen en spreken, merk ik al snel vooruitgang. Mijn ouders zijn heel trots dat ik dit allemaal voor elkaar krijg.
Vooruit kijken
Ik ben heel blij met mijn werk nu, maar ik heb ook nog plannen. Zo wil ik graag AVV (Assistent Verantwoordelijk voor Vrijgifte) worden. Daarvoor moet mijn Nederlands nog iets beter zijn omdat je dan veel overlegt met de verpleegafdeling en de apothekers. Maar ik merk dat ik steeds meer durf en kan. En als mijn zoontje straks naar school gaat, lijkt het me mooi om de opleiding tot apothekersassistent te doen. Het voelt goed om doelen te hebben en te weten dat ik in het Antonius alle kansen krijg om verder te groeien.
Auteur: Saz
