Mevrouw begint gelijk te huilen: eindelijk zwanger!

Mijn naam is Hanneke, ik werk als fertiliteitsassistente op het vruchtbaarheidscentrum. Het vruchtbaarheidscentrum vormt een geheel met de gynaecologie. De ene dag assisteer ik bij een IVF-punctie, de andere dag bij een spiraalplaatsing. Zo verloopt elke werkdag anders.

Vandaag staat er een voor mij bekende naam op het spreekuur. Mevrouw komt al jaren bij ons. Na een jaar uitblijvende zwangerschap kwam ze bij het vruchtbaarheidscentrum terecht. Er werd geen duidelijke oorzaak gevonden, zoals vaker gebeurt. Samen met haar partner begon ze aan een lang en emotioneel traject wat uiteindelijk jaren duurt. We spreken elkaar regelmatig aan de telefoon, als ze belt met na weer een mislukte poging. We zien elkaar na de echo’s en bij de prikinstructies waarbij ik haar uitleg hoe ze zelf moet gaan spuiten. 

Uiteindelijk start het stel met IVF waarbij er gestimuleerd wordt om meerdere eicellen te laten groeien. Deze eicellen worden na een punctie buiten het lijf bevrucht. Een van de embryo’s wordt, als dat kan, een paar dagen later teruggeplaatst. De overige gezonde embryo’s worden ingevroren. Twee weken later bel ik haar, de dag dat mevrouw een zwangerschapstest mag doen. Ze begint gelijk te huilen, maar het is vrij snel duidelijk dat het tranen van blijdschap zijn. Mevrouw is eindelijk zwanger!

We spoelen heel wat maanden door. Ik werk op onze poli in Woerden, waar we ook verloskunde spreekuren draaien. En komt ze binnen, met haar dochtertje. Mevrouw komt voor de nacontrole, na haar bevalling en haar ogen stralen als ze trots vertelt hoe het met hen gaat. Samen met mijn collega hang ik boven de kinderwagen en bewonder ik het prachtig kindje. Even voel ik een brok in mijn keel. Als we haar toch van tevoren hadden kunnen vertellen dat het goed zou komen. Maar met onze bemoedigende woorden en een luisterend oor maken we al een verschil. Wat is het bijzonder, om iemand te kunnen begeleiden in zo’n ingrijpend traject en een rol te mogen spelen in zo’n wonder.